ફ્યુઝન બર્થ ડે પાર્ટી

  શુધ્ધ ગુજરાતીના ચાહકોને અકળાવી દે તેવું શીર્ષક છે ને? એકેય ગુજરાતી શબ્દ જ નહીં!

‘ સંયોજન જન્મદીન ઉજાણી/ ઉજવણી ’?

  જવા દો ને યાર! આ ભદ્રંભદ્રીય કસરત – અને તે ય હાસ્ય દરબાર ઉપર! ઘણા અંગ્રેજી શબ્દો આપણી ભાષામાં ઘર કરી ગયા છે. તો એક બે વધારે! વીલાયતી રાજ વખતેય અંગ્રેજી બાનુ નો આટલો રુઆબ ન હતો.  મારી કવીતા વીલાયતી મહેમાનો યાદ આવી ગઈ.

એ વાંચવા અહીં ‘ક્લીક’ કરો.  

   શુધ્ધ શાસ્ત્રીય સંગીતના એ જમાનામાં ફ્યુઝન મ્યુઝીકેય ક્યાં હતું? પણ માળું ઈ વખતમાં પણ ફીલ્મી ગીતો પર, મારા બાપાય ઝુમી પડતા’તા હોં!

   અરે! ભાયું ને બેન્યું, ન્યાં કણે પાર્ટીની વાત છે, પાર્ટીની – સંગીતની નહીં. આ અમારા ડાગટર ભાઈ રાજીન્દર સંગીતના શોખીન છે; એ વાત અલગ છે. (ઈવડા ‘ ઈ’ દર વર્ષે મુળાના પતીકા જેવા ડોલર ખર્ચી અમદાવાદ ‘સપ્તક’ નો મજો અને જલસો માણવા જાય છે. ) ઈ ને કદાચ આ પાર્ટીની વાત ગમે કે નો ય ગમે!

    હવે મુળ વાત પર આવું. મારી આંખના અભુતપુર્વ ઓપરેશન પછીની મારી વીતક કથા વાંચી; મારાં પુત્તર-પુત્તરી ને શુર ચઢ્યું. ‘ દાદા’ની બર્થડે ઉજવી એમના એ ખાલીપાનું સાટું વાળવાનું એમણે નક્કી કર્યું. દાદી હાજર નથી એટલે તો ખાસ.

   હવે મારે ખાટલે ખોડ માળી એ છે કે, હંધાંય મને ‘ દાદા’ કહે છે – મારી એકની એક ઘરવાળી સમેત! અહીંના તળ અમેરીકનોને તો ‘ સુરેશ’ બોલતાં ના ફાવે એટલે દાદા કહે છે. ( કોક ‘ સરેશ’ કહે અને ભીંત પર ધોળાઈ ગયો હોઉં એમ લાગે છે.) કો’ક જાની નું ‘ જેની’ કરી નાંખે તીં આ ભાયડાને માઠુંય લાગી આવે. અને દાદા કહેવડાવવામાં મારો સુક્ષ્મ અહમ સંતોષાય છે. કોઈ ખરેખરના ‘દાદા’નો શીખાઉ શીષ્ય પણ એક અડબોથ લગાવી દે તો બે ચાર દાંત વીના ખર્ચે પડી જાય એવા આ સુકલડી, દમીયલ જણને જવાનજોધ લોક ‘દાદા’ કહે એ સારું તો લાગે છે. હા! ટેંગલાદાદા કે બાટલી દાદા, મસ્તાન દાદા એવાં મહાન નામો આપણા નસીબમાં ક્યાં? એટલે ક્યાંય ‘દાદાગીરી’  નથી કરતો તોય બધાંનો ‘ દાદો ‘ બની ગયો છું !

    જો ફરી પાછો આડે રસ્તે ( સોરી ! આડા પાટે) ચઢી ગયો. આ સાઠ પછીનાની ખાસ ખાસીયત હોં! વાત્યું કરનાર કોઈ મળે અને ‘કેમ છો?’ પુછે તો આખા જીવતરની કહાણી સુણાવી દઈએ.

કોઈએ જ્યાં અમસ્તું પુછ્યું કેમ છો? 
એને આખી કહાણી સુણાવી દીધી.
થાય સરખામણી તો ઉતરતા છીએ,

  – અજ્ઞાત

      હવે વાતમાં વધારે મોણ નાંખ્યા વગર વાત આગળ ચલાવું.તે દી’ સાંજે આ ‘ દાદા’ ની 66મી જન્મતારીખ ધામ ધુમથી ઉજવાણી. દીકરી, જમાઈ, બે પૌત્ર અને એક દીકરો. આટલી બધી ગંજાવર પબ્લીકની વચ્ચે ઉજવાણી!

    62 વરસનાં દાદી તો પગ અને દાંત રીપેરીંગ કરાવવા અમદાવાદ જ હતાં. દીકરો મોંઘીદાટ ચોકલેટ કેક લાવ્યો હતો. છાંસઠ વરહના આયખામાં પહેલી જ વાર દાદાને માટે ‘ હેપી બર્થ ડે’ લખેલી કેક આવી હતી!  દીકરી હાંફળી ફાંફળી મીણબત્તીયું શોધવા માંડી. ઘરમાં ક્યાંયથી ની’મળે. જમાઈ પણ આ મહાન શોધમાં મચી પડ્યા.

    હવે મારાથી ન રહેવાણું. મન લોભાવે એવી, ચોકલેટનાં ગુલાબ લગાવેલી અને ચોકલેટીયા પાન ભભરાવેલી કેક સામે પડી હતી. મોંમાં તો પાણીનો નાયગ્રા. શીદને આ બધી જળો જથા કરતાં હશે?

   ત્યાં જ મારા ફળદ્રુપ ભેજામાં અભુતપુર્વ ચમકારો થયો. કેવળ જ્ઞાન લાધ્યું હોય તેમ, કોઈ અગોચરમાંથી અગમ્ય પ્રેરણાયુક્ત વાણી પ્રગટ થઈ. અસ્સલ ‘અંતરની વાણી’ હોં !

    મેં કહ્યું ,” અરે! બેની, છાંહઠ કેન્ડલો ક્યાંથી લાવીશ? અને લાવીશ તો મુકીશ ક્યાં ? આ કેકનો બધો નજારો ઢંકાઈ જશે.”

    દીકરી, “ અરે! એમ તે કાંઈ ચાલે? કમસે કમ એક મીણબત્તી તો જોઈએ જ ને?”

   મેં કહ્યું ,” અલ્યાંઓ! તમે સમજો. આ ડોહાને એની શી જરુર? એના કરતાં એક કામ કરો- શુધ્ધ ભારતીય પ્રણાલીકા પ્રમાણે, ઘીનો દીવો પ્રગટાવી દ્યો.”

   બધાંને આ વચગાળાનો રસ્તો પસંદ આવી ગયો.  ‘ઘરડાંજ ગાડાં વાળે.’ એ કહેવત મનોમન કહી, મેં મારો પોતાનો બરડો થાબડી લીધો. સાઠ વરસ પછી પહેલી વાર કાંઈક અક્કલની વાત સુઝી.

   અટકચાળો દીકરો તો બોલ્યોય ખરો,” આ પહેલી વાર તમે કામની વાત કરી.”

    જેમ હોય તેમ, મેં કેકની બાજુએ હવે રાખવામાં આવેલો દીવો પ્રગટાવ્યો; મનમાં ગાયત્રી મંત્રનો પાઠ કર્યો; બધાંએ ‘હેપી બર્થ ડે’ નું ચવાઈ ગયેલું ગીત ગાયું; તાળીઓ પડી; મેં કેક કાપી – અને રંગે ચંગે આ ડોહાની બર્થડે પાર્ટી ઉજવાણી.

ફ્યુઝન પાર્ટી

      જમણમાં તો અહીં કદીક જ બનતી, મને બહુ જ ભાવતી, તરલા દલાલની ચોપડીમાંય ના મળે તેવી ‘ રેર રેસીપી’, ફાડાની રજવાડી ખીચડી હતી. તે આંગળાં ચાટી ચાટીને ખાધી.

    અને આમ એક અભુતપુર્વ ‘ફ્યુઝન બર્થ ડે પાર્ટી ‘ ઉજવાઈ ગઈ.